Dowiedz się więcej

            Książki naukowe:

1. Elżbieta Minczakiewicz, Zespół Downa. Księga pytań i odpowiedzi, Wydawnictwo Harmonia

2. Elżbieta Minczakiewicz, Jak pomóc w rozwoju dziecka z zespołem Downa. Poradnik dla rodziców i wychowawców, Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Pedagogicznego

3. Ewa Zasępa, Problemy zdrowia psychicznego u osób z zespołem Downa, Oficyna Wydawnicza Impuls

4. Ewa Zasępa, Psychospołeczne funkcjonowanie osób z zespołem Downa, Oficyna Wydawnicza Impuls

5. Ewa Zasępa, Rozwój intelektualny dzieci z zespołem Downa, Akademia Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej

6. M. Pueschel Siegfried, Ku lepszej przyszłości. Zespół Downa. Poradnik dla rodziców i opiekunów, Wydawnictwo Replika

7. Bogusława Beata Kaczmarek, Trudna dorosłość osób z zespołem Downa, Oficyna Wydawnicza Impuls

7. Red. Bogusława Beata Kaczmarek, Wspomaganie rozwoju dzieci z Zespołem Downa – teoria i praktyka, Oficyna Wydawnicza Impuls

8. Dieta - problem dużej wagi. Poradnik dla rodziców i opiekunów osób z zespołem Downa, Wydawca Stowarzyszenie Rodzin i Opiekunów Osób z Zespołem Downa Bardziej Kochani

9. Zespół Downa i medycyna, Wydawca Stowarzyszenie Rodzin i Opiekunów Osób z Zespołem Downa Bardziej Kochani

10. Zespół Downa w XXI wieku, Wydawca Stowarzyszenie Rodzin i Opiekunów Osób z Zespołem Downa Bardziej Kochani

11. Rodzeństwo osób z niepełnosprawnością, Wydawca Stowarzyszenie Rodzin i Opiekunów Osób z Zespołem Downa Bardziej Kochani

12. Wieczne dzieci czy dorośli, Wydawca Stowarzyszenie Rodzin i Opiekunów Osób z Zespołem Downa Bardziej Kochani

13. Izabela Fornalik, Dojrzewanie. Miłość. Seks. Poradnik dla rodziców osób z niepełnosprawnością intelektualną, Wydawca Stowarzyszenie Rodzin i Opiekunów Osób z Zespołem Downa Bardziej Kochani

14. Halina Waszczuk, Poradnik logopedyczny dla rodziców dzieci z zespołem Downa, Wydawnictwo Glottispol

15. Krystyna Rożnowska, Dziecko z zespołem Downa : jaka to musi być miłość, Wydawnictwo Lekarskie PZWL

16. Małgorzata Młynarska, Mów, Piotrek! : rozwijanie ustnej komunikacji językowej metodą psychostymulacyjną u dziecka z zespołem Downa, Impuls

17. Tomasz Smereka, Pomyśl, Piotrek! : rozwijanie myślenia metodą psychostymulacyjną u dziecka z zespołem Downa, Impuls

18. Twarze sukcesu : Zespół Downa , red. Jolanta Koral, Andrzej Suchcicki, Stowarzyszenie Rodzin i Opiekunów Osób z Zespołem Downa "Bardziej Kochani"

 

 „Rozwój procesów integracji sensorycznej u dzieci z Zespołem Downa”
(na podstawie webinaru prowadzonego przez dr Martę Wiśniewską w ramach Fundacji Inspirator
p.Marta Wiśniewska - specjalista i terapeuta, matka wychowująca dziecko z Zespołem Downa)

 

Zespół Downa to nie wyrok. Zespół Downa to dodatek do osoby, dodatkowy chromosom, który sprawia zarówno radości, jak i trudności. Dzieci z Zespołem Downa są radosne, ufne, pozytywnie nastawione do innych ludzi, przyjacielskie, bardzo emocjonalne, wrażliwe, ciepłe i wspaniałe.Ważne jest, aby każdy uświadomił sobie, że Zespół Downa to naturalna forma ludzkiej egzystencji.

 Gdy rodzi się dziecko, nie mamy wpływu na to, jak będzie ono wyglądało, ale mamy wpływ na to, jakie będzie i jak rozwinie swoje umiejętności. W tej grupie będą dzieci, które będą potrzebowały dużo wsparcia w różnych sferach życiowych, ale będą też takie, które tego wsparcia będą potrzebowały o wiele mniej.

 

Aby dzieci były bardziej samodzielne i aktywne niezmiernie ważne są:

 

• codzienne ćwiczenia ruchowe
• rozwijanie koordynacji
• rozwijanie równowagi
• rozwijanie sprawności ręki
• rozwijanie komunikacji

Przed dziećmi i rodzicami stoi duże wyzwanie codziennej, ciężkiej pracy, bo nic nie dzieje się samo.
Systematyczne ćwiczenia zaprocentują i sprawią, że dziecko będzie dobrze funkcjonowało. Ważną sprawą jest to, żeby pamiętać, że nie można dziecka zamęczać.

Najlepiej jest pracować poprzez zabawę.

Przede wszystkim dziecko powinno mieć możliwość samodzielnego ruchu i samodzielnej eksploracji otoczenia. Trzeba je zachęcać do aktywności i nie wyręczać, bo litość i współczucie nie są tu dobrymi metodami wychowawczymi. Ruch i samodzielność to podstawa, więc zapewnijmy dzieciom naturalne warunki do rozwoju ruchowego.

Zaaranżujmy przestrzeń, aby zachęcać je do rozwijania umiejętności ruchowych. Niech spędzają czas na podłodze, na placach zabaw, róbmy im tory przeszkód, zachęcajmy do układania klocków podczas leżenia na brzuchu. Jest to bardzo istotne, gdyż nasze dzieci zmagają się z problemem hipotonii. Ich obniżone napięcie mięśniowe sprawia, że muszą radzić sobie z dużym ciężarem przy słabych mięśniach. Istotne są tu więc wszystkie aktywności związane z pełzaniem, czworakowaniem, wspinaniem się, obracaniem. Doświadczenia sensoryczno-motoryczne są najważniejsze w pierwszych latach życia, a potem również bardzo istotne dla lepszego rozwoju.

Zatrudniajmy dzieci do pomocy w pracach domowych.

Mogą wyciągać pranie z pralki, prać z nami dywan, pomagać w kuchni. Zachęcajmy je do zabawy naturalnymi przedmiotami: kasztanami, patykami, kamykami, a nawet błotem, czy wodą z kałuży. Wszystkie te działania doskonale stymulują dwa ważne systemy sensoryczne: dotykowy i proprioceptywny – są one ogromnie ważne dla rozwijania schematu ciała, planowania ruchowego, poruszania się w przestrzeni, wykonywania czynności codziennych.

Pamiętaj:
Czynności codzienne, to rozwijanie informacji sensorycznej.

Dziecko powinno regularnie i samodzielnie wykonywać takie czynności, jak: ubieranie się, rozbieranie, szykowanie i spożywanie posiłków, czynności higieniczne, prace domowe, porządkowe i kuchenne oraz bawić się.
Pokaż dziecku, jak wykonywać daną czynność. Niech dziecko widzi nas w akcji, jak wykonujemy poszczególne etapy czynności. Dzięki temu zapamiętuje i uczy się wykonywać poszczególne sekwencje czynności; wykształca się jego pamięć ruchowa.
Ponieważ dzieci z Zespołem Downa są słabo reaktywne, to należy pamiętać, aby stosować wobec nich bodźce silniejsze, intensywne, bogate i różnorodne, bo to będzie najlepiej stymulowało je do działania, rozwoju, przemieszczania się, działania na przedmiotach.

Pamiętaj:
Terapia ręki zaczyna się od urodzin i przebiega w toku codziennych czynności: jedzenia, malowania, rysowania, krojenia, przelewania, wkładania, wyjmowania.

Terapia ręki to nie jest rysowanie szlaczków. Pisanie zaczyna się od tułowia. Silne mięśnie przykręgosłupowe powodują wzmocnienie stabilizacji centralnej. Dziecko może wtedy skupić się na wykonywaniu precyzyjnych czynności rękami.
Jeszcze kilka uwag o mowie, która jest czynnością polisensoryczną. Ma na nią wpływ wiele czynników: anatomia, funkcjonowanie struktur mózgowych, system słuchowy, aparat artykulacyjny oraz system ruchowy. Należy stymulować wszystkie te funkcje, aby odpowiednio wpłynąć na rozwój mowy. Dziecko, które dużo używa ręki, wtedy też zaczyna mówić.

Podsumowanie:

Ruch jest istotnym czynnikiem stymulującym rozwój dziecka.
Angażujmy nasze dzieci zawsze i wszędzie w codzienne obowiązki.
Rozwijajmy ich pasje, bo one nadają sens życiu.
Ruch zwiększa objętość komórek mózgowych, a systematyczne ćwiczenia mogą opóźnić ich atrofię. Dziecko ma prawo do ruchu i zabawy