Met.W.Sherborne

Metoda ruchu rozwijającego W.Sherborne dla osób z głęboka niepełnosprawnością

 

            Nie wszystkie kategorie ruchu można wykorzystać w pracy z dzieckiem z głęboką niepełnosprawością. Najlepsze efekty i  zastosowanie ma grupa ćwiczeń pozwalająca poznać dzieciom swoje ciało. Nie wymagają one aktywności własnej, która często przerasta możliwości rozwojowe dziecka głęboko upośledzonego.  W tego rodzaju ćwiczeń dziecko może pozostać strona bierną, bowiem strona aktywną jest nauczyciel. Innym powodem dla, którego wykorzystujemy te właśnie ćwiczenia jest fakt, że wykonujemy je na podłodze. Możliwość kontaktu ciała dziecka z podłożem daje poczucie bezpieczeństwa.

Wiadomość o ciele dziecka i jego możliwościach przekazujemy mu w następujący sposób:

1) ćwiczenia wyczuwania brzucha, pleców i pośladków (wszelkie dotykanie, masowanie i nazywanie tych części ciała);

2)  ćwiczenia wyczuwania rąk i nóg (np. dotykanie dłonią i stopą podłoża, podnoszenie i przyciągania nóg, maszerowanie, bieganie, itp.);

3)  ćwiczenia wyczuwania twarzy (np. „witanie się” nosami, uszami, itp. przez pocieranie),

4)  ćwiczenia wyczuwania stawów (dotykanie łokciami podłogi, dotykanie kolan i łokci, dotykanie łokciem kolana, machanie stopą i dłonią, czołganie się przy naprzemiennym zginaniu kończyn, itp.

Kolejną grupą są ćwiczenia stanowiące o ruchu do wytworzenia się związku z drugim człowiekiem. Już samo zdanie się na pomoc dorosłego powoduje stopniowe nawiązanie kontaktu z dzieckiem. Kontakt dorosłego z dzieckiem powinien być przyjemny, radosny, satysfakcjonujący.

Stosując te metodę rozwijamy u dziecka:

• poczucie bezpieczeństwa
• pewność siebie w poruszaniu się w przestrzeni
• zaufanie do innych
• świadomość własnego ciała.

Metoda ta wymaga od nauczyciela terapeutycznego podejścia do każdego dziecka i elastyczność w prowadzeniu zajęć.

Opracowała: Agata Ber- oligofrenopedagog

29.04.2020r.

M. Bogdanowicz, Bożena Kisiel, Maria Przasnyska „ Metoda Weroniki Sherborne w terapii i wspomaganiu rozwoju dziecka”1992